Queridos diocesanos:
O Papa na súa Mensaxe para esta Coresma dinos que este é “un tempo favorable para a renovación persoal e comunitaria que nos conduce cara á Pascua de Xesucristo morto e resucitado”. Nesta perspectiva chámanos a reflexionar sobre este texto de san Paulo aos Gálatas: “Non nos cansemos de facer o ben que, senón desmaiamos, ao seu tempo cultivaremos” (Gal 6,9-10a). A invitación é a sementar xenerosamente porque quen sementa tacañamente non pode pretender cultivar abundantemente. O xaxún, a esmola e a oración, sementes para a sementeira coresmal, axudarannos neste propósito para entender a nosa relación coas cousas e as persoas e o noso estilo de vida e acción.
Fortalecer o noso espírito
Escribe san Paulo que “aos que aman a Deus todo lles serve para o ben; aos cales chamou conforme ao seu designio” (Rm 8, 28), pero era consciente de que as cousas non ían ben e non acontecían como el desexase. Talvez poida ser esta nosa impresión. É o amor de Deus o que pon o ben alí onde, aos ollos do mundo, só hai mal. Pois desde o amor o mal vólvese ocasión para desenvolver o servizo, a acollida, o coidado, a solidariedade. A caridade non pasará nunca (cf. 1 Cor. 13, 8). Non debemos deixar que enferme e se debilite o noso espírito. As grazas xubilares axúdannos a fortalecer a nosa espiritualidade, vivindo o sentido penitencial e a conversión a Deus.
Cristo, canle de graza
A sementeira necesita unhas condicións para que sexa frutífera. O home que confía no Señor é como un “unha árbore plantada ao bordo da canle: dá froito na súa sazón e non se marchitan as súas follas” (Sal 1, 3). Xesús é a canle de graza que nos refresca e fai que non nos murchemos. San Paulo transmítenos a súa experiencia: “Todo o podo naquel que me conforta” (Fil. 4,13). O froito non está nunca nas nosas mans. Na misión non vai incluído o éxito, pero esta certeza non ha de levarnos nin á indiferenza nin á pasividade. Non temos escusa para non dar froitos de santidade que dean gloria a Deus. A vida mesma é vocación que debe ser vivida sempre con esperanza cristiá, mantendo as lámpadas acesas (cf. Mt. 25, 1-13) aínda que a espera se alongue. Esta actitude interpelará proféticamente e nunca defraudará.
A fe cristiá fala coas mans
A fe cristiá non é o soño no que se refuxia quen calcula a carga da vida. Os crentes en Cristo “sofren cos que sofren” (Cf. 1 Cor. 12, 26), toman en serio a dor do próximo e conmóveos tratando de facer algo por remedialo. Nos momentos de escuridade é cando mellor se pode percibir o brillar da única luz verdadeira, Xesús Resucitado, que é o amor crucificado de Deus por nós. A fe non necesita do sufrimento para revalorizarse, nin “cotiza á alza” cando o ser humano está a sufrir, nin Deus nos agarda pacientemente detrás da desgraza para que o glorifiquemos. A fe en Cristo fala coas mans, porque “actúa mediante a caridade” (Gal. 5, 2), non esquecendo o orfo e protexendo a viúva, para que, cando presentemos a nosa oración non oiamos: “aínda que multipliquedes as vosas pregarias, non vos escoitarei” (cf. Is. 1, 15-17). “A fe sen obras é unha fe morta” (St 2,17). Chámasenos a traballar pola realización integral da persoa. “O amor á sociedade e o compromiso polo ben común son unha forma excelente de caridade”[1].
Tatuados en Deus
Cristo entregou a súa vida e está presente en quen viu racharse o chan sobre o que se apoiaban. As mans chagadas do resucitado son signo de que o amor do Pai é máis forte que a morte: “Mirade as miñas mans e os meus pés, son eu en persoa” (Lc. 24,39). Calquera que contemple con fe estas mans poderá recoñecer nelas todo o peso da dor do mundo e tamén o realismo da súa esperanza. Quen as está mostrando dinos: “Estiven morto, pero agora estou vivo polos séculos dos séculos” (Ap. 1, 18). Na súa resurrección vivimos do seu presente eterno e os nosos nomes quedan inscritos no libro da vida porque estamos tatuados en Deus: “Eu lévote gravada como unha tatuaxe nas miñas mans” (Is. 49,16).
24 Horas para o Señor
Neste camiño coresmal un referente é a celebración das 24 horas para o Señor, que terán lugar o venres 25 e o sábado 26 de marzo, lembrando as palabras de Xesús á pecadora perdoada: “Quedaron perdoados os teus pecados” (Lc 7,48). Na adoración eucarística atopamos tamén o ambiente propicio para celebrar o Sacramento da Reconciliación cuxa experiencia nos leva a ser misericordiosos cos demais. Pido que nas parroquias, nas comunidades relixiosas e nos nosos Seminarios se programen momentos de adoración ao Santísimo, lectura da Palabra de Deus e celebracións penitenciais no contexto desta celebración.
Bo camiño cara á Pascua! Saúdavos con afecto e bendí no Señor.
+ Julián Barrio Barrio,
Arcebispo de Santiago de Compostela.
[1]FRANCISCO, Laudato si’, 231.
