XXVIII Xornada Mundial da Vida Consagrada
Festa da Presentación do Señor
2 de febreiro de 2024
“Aquí estou, Señor, fágase a túa vontade”
Queridos irmáns e irmás, membros da Vida Consagrada:
O don da Vida Consagrada na Igrexa só se entende, na súa fecundidade e riqueza, desde unha dinámica do éxodo que nos conduce a saír de nós mesmos, e a sementar sempre de novo e máis aló (EG 21), sen que nos preocupe a recollida inmediata dos froitos. A profecía dunha vida entregada supón descubrir a potencialidade da Palabra, que nos convoca e supera as nosas expectativas e cálculos (cf. Mc 4,26-29).
Temos que recoñecer que, en ocasións, perdémonos na nosa desgana, en queixumes e “habriaqueismos” (EG 96). Actitudes estas que nos fan perder entusiasmo na entrega e alimentan receos e prexuízos que nos levan a vivir como un funcionariado estéril que se contenta con “facer o de sempre e como sempre”.
Mirar o campo e observar a colleita, non é para queixumes nin pesimismos. Pero tampouco para optimismos irrealistas. É para sentirnos nas mans amorosas e traballadoras de Deus e escoitar de novo a chamada para ser de novo enviados á súa viña. Como di o lema da Xornada deste ano, trátase de dicir “con plena confianza e liberdade: “Aquí estou, Señor, fágase a túa vontade!”.
Ao mirar a presenza da Vida Consagrada na nosa Igrexa diocesana, non podo menos que agradecervos esa dispoñibilidade e entrega, que toma a forma e rostro da vosa presenza en tantas realidades pastorais, educativas e socio-caritativas. Na diversidade de carismas latexa a resposta á permanente chamada do Señor para “saír da propia comodidade e atreverse a chegar a todas as periferias que necesitan a luz do Evanxeo” (EG 20). Facédeo, á luz e o alento do Espírito, con audacia e creatividade.
Non podemos esquecer que todos somos corresponsables da vida e da misión da Igrexa e todos somos chamados a obrar segundo a lei da mutua solidariedade no respecto dos específicos ministerios e carismas, en canto cada un deles recibe a súa enerxía do único Señor (cf. 1 Cor 15,45). Por iso, convócovos a camiñar unidos a esta Igrexa diocesana, coas súas fortalezas e debilidades, trazando xuntos un camiño que vaia perfilando, sen dilacións e con realismo, o horizonte dunha nova etapa pastoral: os procesos persoais e comunitarios son lentos, e só teñen lugar se damos a primacía ao Espírito que nos move.
Temos que avanzar unidos por un camiño de conversión pastoral e misioneira, que non pode deixar as cousas como están (cf. EG 25). Temos que confiar no Espírito que vén en axuda da nosa debilidade (Rom 8,26), e para iso invocámolo e confiamos nel, coa liberdade de deixarse levar pola seu sopro, renunciando a controlalo todo, e “permitir que El nos ilumine, guíenos, oriéntenos, impúlsenos cara a onde queira… Isto é ser misteriosamente fecundos! (EG 280).
Superemos rutinas que paralizan e discursos que desgastan os ánimos e pechan os oídos do corazón. Son tempos de oportunidade e de compromiso, de pórse a traballar. É o momento de aprender a gramática da simplicidade, e non instalarnos no reino da retórica (EG 232), de acoller o ritmo da espera, acompañar aos desesperados, de recuperar as entrañas de misericordia. E non só cos que veñen de fóra ou de lonxe, senón tamén cos irmáns e irmás da comunidade. Procuremos suscitar nas nosas comunidades, tanto nas de vida consagrada como nas parroquiais, unha cultura da tenrura e do coidado, especialmente cos maiores aos que tanto debemos agradecer. Se así o facemos, será un signo distintivo e elocuente dunha auténtica fraternidade.
Portadores da promesa de Deus na vosa vida como consagrados, convídovos a ser actores da misteriosa fecundidade do Espírito (cf. EG 280). Como foron María Nosa Nai e o Apóstolo Santiago. Coa súa intercesión, digamos unha vez máis: “Aquí estamos, Señor! Fágase a túa vontade!”.
+ Francisco José Prieto Fernández
Arcebispo de Santiago de Compostela
