Homilía de mons. Barrio na apertura da Porta Santa

“Virán de todos os pobos, proclamando os encomios do Señor”. Co sentir do profeta Ageo, tamén vos digo: “Ánimo xentes todas! Adiante que estou convosco, oráculo do Señor! O meu espírito está no medio de vós. Non temades!” (Ag 2,4-5). A verdade posibilítanos o ser servidores da fe neste ano Santo, tempo de graza e bendición para os que sofren e perderon a esperanza, e tempo de sanación e de encontro, no que habemos de “aprender a cultivar unha memoria penitencial, capaz de asumir o pasado para liberar o futuro das propias insatisfaccións, confusións ou proxeccións” ( FT 226), apoiándonos na tradición apostólica que fundamenta a nosa fe.

Saúdo con afecto ao Sr. Delegado Rexio, ao Sr. Nuncio da súa Santidade, ao Sr. Cardeal, aos Sres. Arcebispos e Bispos, aos Membros do Cabildo, ao Señor Alcalde, ás autoridades, aos sacerdotes, membros de vida consagrada, seminaristas e laicos, aos peregrinos e a cuantos, a través da radio e da televisión, participan nesta celebración tan significativa espiritualmente para esta Diocese que agradece o don que a providencia de Deus confioulle.

Fai uns momentos tiven o gozo de abrir a Porta Santa, un xesto cargado de simbolismo. Chamei á porta da misericordia, convencido de que ao que chama ábreselle (cf. Mt 7,8). Xa comezou o Ano Santo nunhas circunstancias especiais que habemos de afrontar coa esperanza cristiá que “é audaz e sabe mirar máis aló da comodidade persoal das pequenas seguridades e compensacións que acurtan o horizonte para abrirse a grandes ideais que fan a vida máis digna”. Así o percibimos nesta solemnidade de Santa María, Nai de Deus, que dixo si ao proxecto divino, misterio profundo, no que se nos revela que o que a nós parécenos imposible para Deus non o é. E cantos son os proxectos que na nosa vida parécennos imposibles!

Como os pastores imos ao encontro do Neno Deus, mostrado aos humildes e sinxelos. Nesta experiencia de fe acollemos este don do Ano Santo para espertar en nós a capacidade de ver o esencial no medio do prescindible e descubrir a grandeza do amor e da misericordia de Deus que nos busca e acolle a cada un, chámanos a converternos e a superar o medo que non é propio de quen sente amado. Lembramos as palabras de Jesús: “O Espírito do Señor está sobre min porque el hame ungido. Envioume a proclamar o ano de graza do Señor” (cf. Lc 4, 18-19).

Cristo é a Porta, simbolizada nesta que se abriu, e convídanos a entrar por ela para poñernos un traxe de salvación e envolvernos con un manto de xustiza (cf. Is 61, 10), e así conformar un mundo reconciliado nel, coidando a nosa interioridade para non erosionar a condición humana. Co apóstolo Santiago contemplamos o rostro misericordioso de Cristo que resucita á filla de Jairo, o rostro transfigurado que nos revela a gloria do Pai, o rostro doente no horto das Oliveiras para devolver ao home a súa condición nova e o rostro do Resucitado quen no medio da loita entre o ben e o mal, a luz e a tebras, a vida e a morte, fortalece a nosa esperanza.

A Casa do Señor Santiago abre as súas portas a todas as xentes, sendo “un fogar para testemuñar ao mundo actual a fe, a esperanza e o amor ao Señor e a aqueles que El ama con predilección” ( FT 276) e para ser signo da Iglesia, que afianza a cohesión da sociedade e procura á actividade cotiá do home un sentido máis profundo, ao impregnala dunha significación máis elevada (cf. GS 40). Desta maneira a Iglesia contribúe a humanizar a familia humana e a súa historia, e chama a responder á vocación á santidade para non frustrar a graza de Deus en nós, evitando o enfraquecemento dos valores espirituais, e a deterioración da moral e do sentido de responsabilidade. O Ano Santo non é unha fuxida espiritualista senón un compromiso para discernir cristianamente a realidade, no medio da crise antropolóxica, espiritual, cultural e sanitaria na que se viron radicalmente sacudidas as certezas fundamentais que conforman a vida dos seres humanos. Facer presente a Deus é un ben para a sociedade. “Santo Apóstolo!, feixe que desde aquí fortalézase a esperanza que axuda a superar a preocupación angustiosa polo presente, e o escepticismo que dificulta o exercicio da caridade. É tempo para rezar, amar, saír ao encontro dos demais con obras de misericordia, revitalizando a fraternidade que “permite recoñecer, valorar e amar máis aló da proximidade física”, procurando que as persoas pobres e as máis vulnerables teñan sempre a preferencia.

Exhortación final

Pido ao Señor que se logren vos froitos de evanxelización e paz espiritual que buscan vos peregrinos, desde a súa pluralidade de vivencias existenciais e relixiosas. Estean en cada un de nós vos sentimentos e ou espírito de María para glorificar ao Señor. O “ vos bendiga, e vos protexa, faga brillar sobre vós ou seu rostro e vos conceda ou seu favor; ou Señor se fixe en vós e vos conceda a paz”. Moitas grazas ao Santo Pai pola súa mensaxe e polas súas benevolentes atencións a esta Igrexa compostelán. Agradezo a colaboración de todas as institucións e persoas en orde a unha fructuosa celebración do Ano Santo e a unha agarimosa acollida do peregrino. A cidade de Santiago e Galicia han de ser un fogar dous peregrinos. Acabamos de escoitar non Evanxeo que vos pastores volveron glorificando e louvando a Deus por canto viran e oíran. Deus queira que vivamos esta mesma experiencia non Anno Santo. Que Santiago de Compostela sexa “ unha cidade de innumerables referencias para innumerables pobos”. Así ou espero dá axuda do Señor Santiago, de San Xosé e dá Virxe Peregrina. Baixo ou seu amparo poñemos todas as persoas e todos vos acontecementos deste Ano Santo. Amén.