Homilía na Translación do Apóstolo 2020

Excmo. Sr. Delegado Rexio

Membros do Cabildo Metropolitano. Autoridades

Sacerdotes, Vida Consagrada e Laicos

Membros da Archicofradía do Apóstolo

Radioyentes e televidentes. Peregrinos

No limiar do Ano Santo Compostelán 2021, celebramos esta festa tan propia nosa como é a Translación do Apóstolo, que fortalece a esperanza cristiá non como simple espera senón como realidade dinamizadora da vida en circunstancias fáciles ou azarosas como as que estamos a vivir, buscando deixar o sinal cristián en favor dunha civilización harmoniosa que axude ao desenvolvemento integral da persoa.

O testemuño do Apóstolo Santiago é unha proposta cargada de significado que lle levou a beber o cáliz do Señor: a participar na súa sorte. A súa referencia comprométenos a non terxiversar a fe diluíndoa en categorías puramente racionais e naturalistas. Para o cristián a vida é Cristo. Sen a configuración persoal con El o cristianismo non é auténtico. O cristián é o home “que foi alcanzado por Cristo” ( Fil 3,12) e que “todo o considera perda comparado coa excelencia do coñecemento de Cristo Jesús, o seu Señor” (cf Fil 3, 8-11).

Este convencemento guíanos cando a nosa existencia discorre na inseguridade cuxas raíces son profundas e que se manifesta nas nosas incertezas e desconfianzas. Considérase que á marxe de Deus a persoa pode conformarse ao seu gusto nun proceso de deconstrucción que comporta un empobrecemento espiritual e a perda do sentido da vida, sen darse conta de que a fe en Deus achega claridade e firmeza ás valoracións éticas. Tamén hoxe Divos pregúntanos como a Adán: “onde estás? El contestou: oín o teu ruído no xardín, deume medo, porque estaba espido, e escondinme” (Xene 3, 9-10). Cando o home dá as costas a Deus trata de esconderse culpando a outro e percibindo a súa nudez na pretensión de ser como Deus, e de salvarse coas súas forzas ignorando que a salvación vén del en Cristo. “Levamos este tesouro en vasillas de barro, para que se vexa que unha forza tan extraordinaria é de Deus e non provén dos homes”.

A espiritualidade cristiá axuda a superar os nosos propios límites, sen medo a afrontar a realidade de cada día, e a abrirse á transcendencia na procura da felicidade plena e definitiva que anhelamos: “Fixéchesnos, Señor, para ti e o noso corazón está inquieto ata que descanse en ti”, escribía san Agustín. É necesario coidar tamén a saúde espiritual, saíndo de nós mesmos para vivir a solidariedade e a comuñón co próximo. Os rostros dos outros son un espello que nos permite coñecernos a nós mesmos sen deixarnos atrapar nas redes dos prexuízos convencionais ao uso que nos impiden crecer en liberdade para estar sempre dispoñibles, sabendo que “hai que obedecer a Deus antes que aos homes”. No medio da crise humanitaria e sanitaria que nos afecta, a distancia social aconsellada ha de acrecentar a proximidade do corazón.

Este é hoxe o noso desafío moral e ético como o foi para os contemporáneos do apóstolo Santiago que recoñeceron en Cristo a presenza de Deus. “Rabí, sabemos que viñeches de parte de Deus, como mestre; porque ninguén pode facer os signos que ti feixes se Deus non está con el” ( Jn 3, 2), díxolle Nicodemo. A pasaxe do Evanxeo proclamado, do que Santiago foi testemuña privilexiada, non promete curacións milagrosas para todos e para todo. A persoa busca sempre remedios aos seus males, sobre todo a aqueles #ante os que sente impotente, agarrándose a toda esperanza. Pero Cristo, Palabra da vida, non é o curandeiro de última hora ao que recorrer. A grandeza das curacións obradas por El non está no que se ve e obra exteriormente senón no que significa e promete. A curación da muller enferma e a resurrección da filla de Jairo significan que Deus tomou na súa man a sorte do home, manifestándose como quen fai triunfar a vida e preserva a existencia das súas criaturas, non eliminando as enfermidades e a morte senón reconducíndoas á gloria da vida eterna, tan bellamente percibida na restauración da nosa catedral. Un día non haberá morte, nin loito, nin queixume: todo isto pasará ( Ap 21,4). O último inimigo, a morte, será vencido (1 Cor 15, 26), promesa contida nestes milagres que son sinais de esperanza. Toda ideoloxía párase #ante o límite escuro da morte ( Rom 8,35) pero nós sabemos que somos de Deus na vida e na morte. A crise de fe desemboca nunha crise de esperanza.

“Non momento que estamos a vivir, despois de que a pandemia do coronavirus nos fixo a todos conscientes do fráxiles e vulnerables que somos, de canto dependemos do que sucede, estas palabras destacan cunha evidencia renovada e dramática debido ao seu alcance”. Non debemos ser meros espectadores, estamos chamados a ser construtores dá sociedade segundo ou plan de Deus, superando odios e rexeitando todo tipo de violencias, non aceptando designios de morte e manifestando con claridade a dignidade de todo ser humano, procurando sempre ou ben común por encima dous nosos intereses persoais e valorando ou tempo pois para a fe cristiá é semente de eternidade (cf. 2 Cor 4,17).

Con confianza poño sobre ou Altar, co Patrocinio do Apóstolo, a vosa ofrenda, Excmo. Sr. Delegado Rexio, tendo en conta as intencións dás Súas Maxestades e dá Familia Real, dúas nosos gobernantes estatais, autonómicos e locais, dás familias que choran a perda dúas seus seres queridos pola pandemia ou outras causas, e de todos vos que formamos vos distintos pobos de España, de xeito especial dous queridos fillos desta terra galega. Encomendo ao amigo do Señor esta querida Arquidiocese Compostelá para que asuma ou compromiso de transmitir ou legado dá fe. Pido por unha celebración chea de froitos espirituais do Ano Santo compostelán, pola santificación dá familia #a fin de que realice a súa misión de coidar e educar vos seus fillos en liberdade e tranquilidade de espírito, e tamén pido pola Vosa Excelencia, Sr. Oferente, a súa familia e vos seus colaboradores, sabendo que podemos contar coa axuda de Deus e do Apóstolo Santiago. Amén