- Desde este domingo a Arquidiocese de Compostela conta con dous novos diáconos
- O arzobispo de Santiago, mons. Francisco Prieto, presidiu a ordenación diaconal de Enrique Alonso Alonso e Fernando Ramos Guerra Domínguez.
O arcebispo de Santiago, mons. Francisco Prieto Fernández, presidiu hoxe domingo na Catedral compostelá, a Eucaristía na que foron ordenados diáconos Enrique Alonso Alonso e Fernando Ramos Guerra Domínguez.
Na súa homilía, monseñor Prieto pediu aos novos diáconos que desen grazas porque Deus os chamou e convocouo: “Por iso hoxe, como nós, tamén damos grazas a Deus, porque acollestes esa invitación que vos fixo, precisamente a recibir hoxe no voso camiño cara ao presbiterado, ese misterio do diaconado, esa diaconía que, non esquezades, vai e vainos acompañar sempre como sacerdotes”. 
O arcebispo afirmou que é necesario permanecer nesa “diaconía á que o Señor nos convoca”, porque é aí onde toma sentido e que cualificou con dous adxectivos: por unha banda, a diaconía da samaritana, é dicir, a diaconía daquel que na vasilla de barro leva a auga da vida, daquel que acolle o don de Deus. E, por outra banda, a diaconía do samaritano, no sentido daquel que unxe, do que cura, do que sanda, do que serve axeonllándose e parándose, do que non pasa de longo, senón que “recoñece a Cristo naquel ferido ao bordo do camiño”.
D. Francisco lembrou aos novos diáconos que van ser chamados e convocados a ser ministros como diáconos da Palabra, “pero da Palabra que se fai carne”. E convídounos, a que amen e acepten tamén neles a fraxilidade e a limitación: “Ides ser unxidos pola imposición de mans e a fortaleza do Espírito no Ministerio do Diaconado. Vai ser unha fortaleza que vos unxa para que, abrazando tamén a vosa fraxilidade, aí descubrades a forza e a graza de Deus, a que verdadeiramente nos sostén, a que sempre nos acompaña, a que nunca se defrauda, porque Deus non se defrauda de nós, coñécenos ben.
O arcebispo animounos a ter sempre palabras e xestos significativos que falen neles do corazón do Evanxeo: “a nosa vida é a diaconía do que unxe, do que serve, do que acompaña, do que sabe facer camiño sempre con aqueles que vos son confiados, porque ides ser tamén vós como diáconos servidores dun pobo ao que ides acompañar, e aí Deus, no medio dese pobo, e Deus convosco”.
Neste sentido, tamén lles pediu ser homes de fe, fe sinxela, fe pedida e confiada, “como a luz suficiente para camiñar, que disipa as tebras da noite”. E engadiu: “sodes como diáconos, custodios do servizo na vida da Igrexa, custodiar é coidar, custodiar é alentar, custodiar é consolar, custodiar é facer da vosa vida xesto e palabra daquel que é a palabra e o xesto definitivo do amor de Deus entre nós, Cristo o Señor”.
Mons. Prieto dirixiuse a todos os asistentes afirmando que “tamén somos convocados desde esa vocación común na que o Señor nos chamou os seus fillos e fillas, nesa vocación bautismal. Todos somos convocados, tamén, a unha diaconía, a un servirnos como unha expresión natural, que ten que facer que o don de Dios que todos recibimos, expándase, comuníquese e entréguese, non esquezades que soamente a nosa vida, cando se dá, multiplícase, soamente cando se entrega, faise fecunda, soamente cando servimos, facémolo en nome de Cristo o Señor e servimos ao mesmo Cristo naqueles irmáns nosos, aos que servimos, acompañamos, sandamos, e sostemos·.
Unha vez acabada a homilía os candidatos ao diaconado manifestaron o seu desexo de ser ordenados e a vontade de vivir o seu ministerio con humildade e a alma limpa para proclamar a fe segundo o Evanxeo e a Tradición de la Iglesia. A continuación, Enrique e Fernando prometeron celibato, oración e obediencia.
