Mons. Prieto: "Hai que repensar a presenza no territorio"

  • Entrevista a mons. Prieto publicada en “Alfa e Omega”

Cando foi nomeado auxiliar de Santiago dixo nestas páxinas que o primeiro que fixo tras recibir a noticia foi ir á capela do Bispado de Ourense, onde estaba. Que fixo nesta ocasión?

—Atopábame no coche, chegando a Ourense para visitar á miña familia. Era domingo pola noite. Recibín unha mensaxe de Nunciatura no que me anunciaban que querían falar comigo. Aparquei e atendinos xusto antes de subir á casa. Cando mo dixeron quedei mudo, nun silencio entre sorprendido e atafegado. Foi un contexto moi cotián.

Comeza esta misión con dous anos de bagaxe na arquidiocese.

—Foron dous anos intensos. É unha diocese moi diversa. Ten tres cidades —A Coruña, Santiago e Pontevedra—, cada unha coas súas peculiaridades; unha costa enorme, que mira no norte a Ferrol e no sur a Vigo e, no medio, o mundo rural. É extensa e rica na súa xeografía humana, social e relixiosa. Neste tempo procurei achegarme ás parroquias, coñecelas e empaparme. Será unha axuda importante, aínda que tan pouco tempo, e cun dobre ano santo, só permitiume coñecer o trazo groso. Agora toca o fío fino da vida dos sacerdotes, parroquias e todos os desafíos pastorais.

Cales son eses desafíos?

—Temos unha idade media do clero moi alta e moitas parroquias. Hai que repensar a presenza pastoral no territorio. A parroquia será imprescindible, pero non chega á vida de toda a nosa xente. Poden ser unidades pastorais, parroquiais… Deixemos atrás modelos que non responden á realidade e traballemos para ser significativos a través da integración de parroquias, onde haxa un traballo compartido, catequese e Cáritas interparroquiais, celebracións dominicais en dúas ou tres lugares de referencia, ben celebradas e nas que o sacerdote non teña que ir correndo de aquí cara alá, facendo maratóns.

Melloraría a vida dos sacerdotes.

—Hai sacerdotes de idade avanzada, cunha vida máis fráxil, pero hai outros máis novos cunha gran carga de traballo que poden acabar queimándose tanto humana como espiritualmente.

Haberá que renunciar á parroquia propia ou a contar un sacerdote en exclusiva para ela?

—Non se debería usar o posesivo en clave eclesial. Santiago ten ese reto. É unha diocese secular, dunha gran vida e vitalidade, pero require que nos preguntemos sobre ela con realismo para dar unha resposta con realismo. Falaba antes de ser significativos.

Como se logra nunha sociedade como a actual?

—Nas xeracións máis novas predomina a indiferenza e o distanciamento. Non vexo unha actitude contraria. Non lles di nada o que propoñemos. Aquí hai que facer un exercicio importante: escoitar. Porque se non escoitamos, respondemos a preguntas que ninguén nos fai. Hai que escoitar o home, a muller, o novo e o neno, saber integrar as súas preocupacións e non dar respostas feitas. Non podemos receitar xenéricos nin fórmulas manidas. Trátase de recuperar a frescura do Evanxeo e ofrecela, dicir que a ti Deus ámate e abrázate nun proxecto que quere comprometer a túa vida e planificala. Deus non é unha mochila que levar sobre os ombreiros, senón un compañeiro de camiño. Hai homes e mulleres con crises profundas de sentido e teriamos que aparecer aí, non como un resposta feita, ritual e máxica, como unha intelixencia artificial que todo o responde, senón desde a proximidade a cada un na súa circunstancia. Como escoitei a un pastoralista, estamos chamados a ser resto, como fermento na masa, pero non residuo. Pódenos custar, porque pesa a historia.

Quizais ser poucos axude a purificar.

—Podemos ver este momento con pesar, pero non é para lamentarse. As crises son oportunidades. Estamos nun momento de repregamento en canto a número, pero debemos gañar en calidade e calidez evanxélicas. Sóbrannos retórica e argumentos.

Acaba de estar en Madrid nunhas xornadas sobre sostemento da Igrexa. É sostible?

—Cando falamos disto, enseguida pensamos en diñeiro, na achega económica. Temos que superar a idea de servizo relixioso polo que pago unha taxa ou donativo e xa cumprín como cliente. Debemos pasar dun cristianismo clientelar a un discipular. Dun cristián cliente a un crente. A xente consome relixión —festas, romarías, celebracións, sacramentos…—, pero hai discípulos crentes? Desde aí enténdese a responsabilidade e é cando o económico ten sentido.

Que ten que dicir o arcebispo de Santiago ante as eleccións?

—Máis que dar unha consigna, trátase de reclamar á xente que exerza o seu dereito de participación. Temos dereito a participar. Confío na madurez dos laicos e no seu discernimiento conforme aos criterios evanxélicos e a doutrina social da Igrexa. Preguntémonos pola calidade humana dos nosos políticos, por se a súa traxectoria fala dun proxecto de ben común ou partidista. Iso é fácil de detectar. Interroguémonos con madurez como cristiáns desde os valores e criterios do Evanxeo acerca dos políticos e a acción política e actuemos con liberdade de conciencia. Non se trata de que os cristiáns se identifiquen cun partido político. Iso é un erro, como demostrou a historia.

Como gran afeccionado, segue tendo tempo para o cinema?

—«Que todo na vida é cinema e o cinema soños son», cantaba Aute. Hai tempo que non podo ir a unha sala, pero, a través do streaming, gústame volver aos clásicos. A última, O home tranquilo