Mons. Prieto: “Oxalá que as nosas rúas non leven nunca o nome da indiferenza"

“Oxalá que as nosas rúas non leven nunca o nome da indiferenza, ou do mirar para outro lado, nin nos leve a cruzar a beirarrúa para non atoparme con aquel co que non querería sosterlle a mirada; oxalá nas nosas cidades ninguén teña que vivir nese drama que a pandemia fixo asomar, o drama da soidade, aínda rodeados por edificios, que sós podemos estar, aínda que o autobús da vida vaia cheo!”.

Palabras introdutorias do arcebispo de Santiago de Compostela, mons. Francisco Prieto, pronunciadas noutra urbe da súa xurisdición eclesiástica, A Coruña, onde na tarde do 15 de abril, inaugurou unha nova xornada -en liña coas recomendacións da Organización Mundial da Saúde- ‘Cidades que coidan, cidades compasivas’.

Organizada polo Arcebispado de Compostela e o Colexio Oficial de Médicos da Coruña, tratábase, da man de especialistas, de “crear conciencia e servir de inspiración para desenvolver Cidades que Coidan nas que todos os actores que configuran a rede comunitaria, desde os profesionais dos servizos sanitarios e sociais, pasando polas asociacións e entidades do terceiro sector e chegando ao cidadán e as familias, participen nese proceso de cambio estrutural que é tan urxente e necesario”.

Neste sentido, tal e como afirmou o arcebispo, “non cabe dúbida de que no contexto no que estamos, a palabra saúde, salus, ten densidade polo que significa, salvación, sanación, indubidablemente aí -e de que maneira, porque falamos de todo home e de todos os homes e de toda vida e de todas as vidas- temos un campo indubidable no que nos atopamos cunha responsabilidade compartida, desde esa realidade que é cada persoa, cada ser humano inigualable, irrepetible e sempre na procura desa humanización que é un campo no que ambas as entidades podemos traballar xuntas”.

Mons. Francisco Prieto, cos participantes na xornada RRSS

“E á hora de pensar nesta dimensión desde a cidade, en pensar este mundo urbano, que enseguida nos soa a densidade de poboación, a rúas, rúas, prazas, movemento, tráfico… uno pregúntase como cabe falar de saúde desde a condición que todos compartimos de cidadáns nestes espazos que habitamos, sexan máis  grandes ou máis pequenos, pero onde a rúa convértese no espazo compartido no que moitas veces os nosos edificios, máis que albergar, parece que engaiolan ás persoas”, abundou Prieto.

E aludindo a esa rede de cidades saudables na que vén incidindo xa desde a década dos anos 80 a Organización Mundial da Saúde, o pastor compostelán centrou, en forma de interrogantes, o obxectivo do encontro: “Como é posible e como podemos lograr mellorar esa saúde, tamén desde a Iglesia, facéndonos presentes nunha misión compartida, que é o saber coidarnos, o saber acompañarnos, onde expresarnos a grandeza e ás veces a miseria, porque fronte ao coidado tamén cabe o peor, o esquecemento e a distancia”.

Atopou mons. Prieto inspiración respecto diso no maxisterio do Francisco ao apuntar onde pode hoxe día mirar a Igrexa para abordar este cuestión, porque, “para os crentes, a palabra ou pegada de Dios non é algo que teñamos que buscar en lugares recónditos ou escondidos ou en concepcións onde se confunde a razón co mito, senón na vida cotiá”.

E así, citou o punto número 210 de Evangelii gaudium: “Que fermosas son as cidades que superan a desconfianza enfermiza e integran aos diferentes, e que fan desa integración un novo factor de desenvolvemento! Que lindas son as cidades que, aínda no seu deseño arquitectónico, están cheas de espazos que conectan, relacionan, favorecen o recoñecemento do outro!”.

O arcebispo Prieto asina no libro de honra do Colexio de Médicos da Coruña RRSS

Igualmente, rescatou un parágrafo dunha homilía de 2019 do Papa Bergoglio “que nos pode servir de interrogante sobre o que chamamos saúde, saudable”: “Afixémonos a comer o pan duro da desinformación e terminamos presos do descrédito, as etiquetas e a descualificación. Cremos que o conformismo saciaría nosa sede e acabamos bebendo da indiferenza e a insensibilidade. Alimentámonos con soños de esplendor e grandeza e terminamos comendo distracción, peche e soidade; empachámonos de conexións e perdemos o sabor da fraternidade; buscamos un resultado rápido e seguro e vémonos atafegados pola impaciencia e a ansiedade; presos da virtualidade, perdemos o gusto e o sabor da realidade”.

“É un diagnóstico certeiro e duro -proseguiu a súa intervención mons. Francisco Prieto-, e tras o vivido coa pandemia, a miña pregunta é: con todo o que vivimos, e en relación con esas palabras do Papa, aprendemos algo a humanidade a preto do que significa ser saudables, compasivos e próximos ou temos demasiado afán por pasar rapidamente páxina, supostamente coidar a memoria e pensar que nada sucedeu nas nosas vidas? Temos que chegar ao límite para que asome o mellor do que somos capaces?”.

“Oxalá non nos afaga a estes pans duros e busquemos este pan compartido, e oxalá proclamemos que fermosas son as nosas cidades por quen as habito”, concluíu o arcebispo.

Fonte: José Lorenzo | www.religiondigital.org