O arcebispo preside na Catedral co seu Presbiterio a primeira gran cita xubilar deste ano Santo Xacobeo

  • Monseñor Barrio presidiu a celebración eucarística á que asistiron un centenar de sacerdotes diocesanos
  • “Alégrame poder atoparme convosco queridos irmáns sacerdotes, ao comezo deste ano Santo Compostelán, na Igrexa nai da Diocese, bellamente restaurada”, díxolles

Meses despois de non poder celebrar co seu Presbiterio a solemne Misa Crismal nin a tradicional Eucaristía na festa de San Juan de Ávila, este luns o arcebispo de Santiago, monseñor Julián Barrio, reuniuse cos sacerdotes diocesanos no primeiro acto xubilar público do recentemente inaugurado Ano Santo Xacobeo. Cumprindo coas medidas de aforo na basílica compostelá, os sacerdotes saíron en procesión desde o Arcebispado, atravesaron a Praza da Quintana e entraron pola Porta Santa para concelebrar co seu arcebispo a Santa Misa. “Alégrame poder atoparme convosco queridos irmáns sacerdotes, ao comezo deste ano Santo Compostelán, na Igrexa nai da Diocese, bellamente restaurada. Neste Xubileu damos grazas a deus, lembrando as palabras de Jesús: “Son eu quen vos elixa”, vendo a gran desproporción entre o don que recibimos e a nosa fraxilidade. O Ano Santo é tempo de graza e de conversión para avanzar na espiritualidade sacerdotal por medio da caridade pastoral coa esperanza de ser como o Apóstolo Santiago, amigos e testemuñas do Señor”, díxolles o arcebispo.

A pesar do intenso frío e das condicións xeradas pola crise sanitaria, preto dun centenar de sacerdotes diocesanos gañou o xubileu, na primeira das citas emblemáticas deste ano Santo. Nunha solemne cerimonia celebrada na Catedral, o arcebispo de Santiago comentou ao seu presbiterio que “ou ministerio sacerdotal é a nosa forza. Actuamos en nome de Cristo para promover ou encontro do home con Deus. Ao sacerdote confióuselle a misión de anunciar ao Deus revelado en Cristo e de santificar que é poñer en contacto con Deus. Isto realízao anunciando a palabra de Deus e administrando vos sacramentos. Temos de dar vos tesouros dá graza que Deus puxo nas nosas mans, e dous cales non somos donos, senón custodios e administradores”.

O prelado compostelán indicou ademais que “precisamente porque a falta de sacerdotes é certamente a tristura de cada Igrexa, a pastoral vocacional esixe ser acollida, sobre todo hoxe, con novo vigoroso e máis decidido compromiso por parte de todos nos, coa conciencia de que non é un elemento secundario ou accesorio, nin un aspecto illado ou sectorial, coma se fose algo só parcial, aínda que importante, dá pastoral global dá Igrexa[1]”.

Monseñor Barrio convidou a todos a reavivar o “carisma que Deus puxo en nós. Deixemos que ou Espírito de Deus sopre as brasas dá caridade pastoral para que as cinzas dás nosas pasividades, fatigas e mágoas non apaguen a paixón pola Igrexa, polo anuncio do Evanxeo de Cristo, e polo compromiso de construín-a comunidade eclesial. A vixilancia e a fidelidade axudarán a superar ou rocha dá neglixencia que nos adormenta e acomódanos ós criterios deste mundo. Non esquezamos que hai moitas persoas que nos sosteñen, oran e interceden por nós”.

[1] Cf. XOÁN PAULO II, Pastores dabo vobis, nº 34.