Monseñor Barrio resalta en la festividad de San Martín la importancia de la fe para generar cultura

  • O arcebispo preside a Eucaristía en honor do patrón do Seminario Maior compostelán

O arcebispo de Santiago, monseñor Julián Barrio, resaltou hoxe o papel da fe na configuración da cultura na súa homilía da festividade de San Martiño de Tours. “O noso estilo de vida”, sinalou, “reflicte que estamos malgastando o patrimonio herdado nun contexto social e cultural no que o cristianismo se ve minusvalorado. Vivir o noso compromiso cristián axudaranos por coherencia evanxélica, a asumir con tanta dignidade como fidelidade a contemporaneidad e a xerar un ámbito cultural que non peche os seus ollos á luz da fe no medio de tanta sospeita e desconfianza”. A Eucaristía celebrouse na Capela do Seminario Maior. Estaban presentes, o bispo auxiliar, monseñor Francisco José Prieto; o reitor do Seminario e novo cóengo da Catedral, Carlos Álvarez; así como numerosos sacerdotes, profesores dos centros académicos diocesanos, seminaristas e alumnos e representantes da Diocese de Mondoñedo-Ferrol.

Ao referirse a San Martiño na súa festa, monseñor Barrio indicou que os santos “son como como ese arco tenso que soubo lanzar a frecha da súa existencia ao centro do misterio de Deus. Por iso, onde os santos pasan, Deus vai quedando”. Na súa homilía, o arcebispo explicou tamén que o patrón do Seminario Maior, “facendo honor ao seu nome foi un batallador polas cousas de Deus, brillando pola súa coherencia. A súa caridade foi inesgotable cos necesitados, sendo moi austero consigo mesmo. Formou o clero, implantou a vida consagrada e evanxelizou os pobres buscando novos camiños de evanxelización”.

Con ese testemuño de San Martiño, o arcebispo instou os presentes a iluminar o momento presente. “No medio das dificultades que carrexan a nosa cultura-, comentou, -a nosa debilidade, ou ata a nosa infidelidade, temos a seguridade, fundada na esperanza, de que Cristo vai facendo o camiño connosco. Non diluamos a nosa liberdade e responsabilidade coa escusa do que ás veces fai a maioría, nin co sucedáneo da prudencia ambiental”.