Carta Pastoral Vida Contemplativa. 4 de xuño de 2023

Moi queridos membros da vida contemplativa: Pola natureza da vosa vocación, na comunidade eclesial sodes considerados particularmente próximos á intimidade de Deus, ao seu misterio, e, talvez por iso mesmo, tamén se vos ve delicadamente atentos a remediar as pobrezas da humanidade coa que camiñades. Esa proximidade cordial a Deus e aos pobres nace da graza e nútrese de fe, de esperanza e de amor. Á esperanza, compañeira inseparable da fe e do amor, refírese o lema escollido este ano para a Xornada Pro Orantibus: “Xerar esperanza”.

Non falamos dunha esperanza calquera: Non se trata de “ter unha visión positiva sobre a vida”, de ter un proxecto de futuro, de ser optimista. Falamos de esperanza teologal. Esa esperanza vén de Deus, é graza de Deus na nosa vida, é virtude inseparable das promesas de Deus ao seu pobo. Aos que cremos, a esperanza lévanos a Deus, que se nos revelou como amor, convídanos a camiñar e é meta do noso camiño. Na carta aos Hebreos, ese destino ao que imos recibe o nome de “patria mellor”, “patria celeste” (cf. Heb 11,16), e descríbeselle tamén como “a cidade con cimentos cuxo arquitecto e construtor é Deus” (Heb 11,10). Na primeira carta de Xoán, a promesa cuxo cumprimento esperamos chámase “vida eterna” (1Xn 2,25), e leva asociada a certeza de que “somos fillos de Deus, aínda que aínda non se ve o que imos ser”, “pero sabemos que… seremos como é el” (1Xn 3,2). Non vos equivocaredes se pensades que a meta do noso camiño –a patria mellor, a patria celeste, a vida eterna cara á que imos- é Cristo Xesús; non vos equivocaredes se dicides que camiñamos en esperanza cara a Cristo resucitado; non nos equivocaremos se dicimos que o noso destino é Deus.

A esperanza teologal en inseparable da confianza na fidelidade de Deus e do amor ao Deus das promesas. Dito doutro xeito, a esperanza é inseparable da fe, que é “anticipo do que esperamos, proba de realidades que non ven” (Heb 11,1), e é inseparable do amor, que é a forma de ser de Deus. A fe ten ollos contemplativos e permítenos entrever o que esperamos. Pero o que entrevemos non vai ser o que nos sosteña no camiño. Só a certeza da fidelidade de Deus ás súas promesas manterá viva no crente a esperanza. E iso sinala camiños á contemplación, que ha de penetrarse no misterio do Deus das promesas e no misterio das promesas de Deus, no misterio do Deus da palabra no misterio da palabra de Deus.

A dita está no que esperamos. Tal como nolo propuxeron –“Xerar esperanza”-, o lema aparece sen suxeito responsable da acción. É obvio que aquí o verbo “xerar”, sinónimo de “procrear”, tómase en sentido figurado, e significa algo así como “ser causa ou ocasión de esperanza”, “transmitir esperanza”. Talvez quéirase dicir que a forma de vida das persoas contemplativas está chamada a ser para todos un motivo de esperanza, unha invitación a que poñamos en Deus a nosa esperanza. E serao certamente se en vós resplandece a dita do que esperades. Á memoria da fe acode o saúdo de Sabela a María nos días da visitación: “Ditosa ti, que criches, porque o que che dixo o Señor cumprirase” (Lc 1,45). Considera, Igrexa contemplativa, a certeza da esperanza: “O que criches, o Señor cumprirao”. Ti cres a palabra do Señor, e o Señor fai en ti segundo a súa palabra. Considera o compromiso de Deus contigo, a súa palabra dada: esa é a fonte de onde nace a firmeza da túa fe, a certeza da túa esperanza, a perfección do teu amor, a beleza da túa vida, a túa benaventuranza. En esperanza, es ditosa cos pobres porque Deus será a túa riqueza; es ditosa cos que sofren, porque Deus será o teu consolo; es ditosa cos non violentos, porque Deus será a terra da túa herdade; es ditosa cos que teñen fame e sede, porque Deus saciarate. A benaventuranza chámase Cristo Xesús.

Como sucede con tantos outros aspectos da vida dos contemplativos, tamén nos dá esperanza ides polo mesmo camiño que percorre a comunidade eclesial. Compartides con todos a esperanza nas promesas de Deus ao seu pobo (cf. Feit 26, 6-7) e especialmente a esperanza na resurrección (cf. Feit 2,26; 24,15). Con todos sodes fillos da fe e a esperanza de Abrahán (cf. Rm 4, 17-25). Con todos xemides no íntimo á espera da plena condición de fillos e do rescate do noso ser, pois con esta esperanza salváronnos (cf. Rm 8,23-24). Con todos bendicides o Deus e Pai do noso Señor Xesucristo que na súa gran misericordia fíxonos nacer de novo para unha esperanza viva (1Pe 1,3) e pedides que o Deus da esperanza ateigue de alegría a vosa fe (cf. Rm 15,13).

Todos podemos facer nosa a oración de Francisco de Asís ante a icona de Cristo crucificado que había en igrexa de San Damián: “Sumo e glorioso Deus, ilumina as tebras do meu corazón e dáme fe recta, esperanza certa e caridade perfecta, sentido e coñecemento, Señor, para que cumpra o teu santo e veraz mandamento”. A esperanza dispón un lugar na nosa vida para un futuro que se chama Cristo Xesús. El será a nosa dita.

Gracia e paz a vós de Deus o noso Pai e do Señor Xesucristo!

Saúdavos con afecto e bendí no Señor. +