Artigo de D. Carlos Álvarez, reitor do Seminario Maior de Santiago
O lema escollido para a campaña do Día do Seminario deste ano 2020, “Pastores misioneiros”, tenta recoller a identidade do sacerdocio ministerial. Non podemos perder de vista, que os sacerdotes son “pastores da Igrexa”; e en canto enviados por Cristo, cos Apóstolos ( Mt 28, 19 ss), son esencialmente misioneiros dentro dunha Iglesia toda ela misioneira.
A Solemnidade de San José* é a ocasión apropiada para axudar a todo o Pobo de Deus a tomar conciencia da importancia do Seminario diocesano, casa e corazón da diocese, onde germinan as sementes das vocacións ao sacerdocio ministerial. Debemos confiar no Señor que nos envía mar dentro a seguir botando as redes na tarefa da Pastoral Vocacional.
San Xoán Paulo II, no capítulo dedicado á Pastoral Vocacional na Exhortación “Pastores dabo vobis”, comeza citando o primeiro encontro do noso Señor Xesucristo cos primeiros discípulos no Evanxeo de San Juan ( Jn 1, 35-42), e di que “a Iglesia atopa neste Evanxeo da vocación o modelo, a forza e o impulso da súa pastoral vocacional, da súa misión destinada a coidar o nacemento, o discernimiento e o acompañamento das vocacións, é especial das vocacións ao sacerdocio” ( PDV, n. 54). Os pastores son, ante todo, discípulos de Jesús, que lle buscan, séguenlle e permanecen con El. Debemos ter sempre moi presente que, nunca deixa de ser discípulo aquel que foi chamado a ser pastor. Así o podemos ver con toda claridade no relato do Evanxeo de San Juan no capítulo 21 cando Jesús pide confesar a Pedro tres veces o seu amor por El e despois dálle a misión, “ pastorea as miñas ovellas” ( Jn 21, 15-17) e conclúe coa chamada propia do discípulo: “devandito isto, engadiu: sígueme” ( Jn 21, 19).
A consecuencia para a Pastoral Vocacional é para que colaboremos co Señor no xurdimento de novas vocacións sacerdotais, o, primeiro e principal que habemos de facer é que haxa comunidades cristiás coa ilusión de suscitar ese encontro con Cristo que entusiasme, namore e provoque a entrega incondicional aos demais.
É do Corazón de Deus de onde nace a elección e a chamada a todos ao seu seguimento e quixo ter un acto de predilección para que algúns fosen os seus amigos e colaboradores máis íntimos.
A principal maneira de axudar a un mozo a discernir a vocación á cal Divos chámalle é acompañarlle, a través da Dirección espiritual, para que poida levar unha vida de piedade, que sexa suficientemente profunda e constante, #a fin de que o seu corazón estea aberto á chamada do Señor.
O Papa Francisco no seu Exhortación Apostólica sobre a Pastoral Xuvenil pregúntase como discernir a vocación, e responde dicindo: “É unha tarefa que require espazos de soidade e silencio, porque se trata dunha decisión moi persoal que outros non poden tomar por un…” ( Christus vivit, n. 283).
A pesar do ruído que nos envolve a todos, os mozos son sensibles a eses momentos de silencio e de encontro persoal co noso Señor Xesucristo, que fan posible que se escoite a voz interior daquel que nos chama sempre.
Ser pastor non pode en ningún caso identificarse cun labor temporal, como o asalariado que non lle importan as ovellas. Seguindo o modelo de Jesús, a vocación de pastor conleva unha entrega total, unha entrega de amor, de servizo, de sacrificio, que compromete toda a vida.
Desde a primeira chamada aos Apóstolos queda claro que Jesús elexía aos Apóstolos para “estar con El e para enviarlles a predicar” ( Mc 3, 13). É inseparable. Jesús chámalles á súa amizade ( Jn 15, 15) e aprenden del como é O seu corazón de Pastor ( Jn 10). Os sacerdotes na Igrexa son unha prolongación do envío que recibiu Jesús do Pai: “Como o Pai envioume, así vos envío eu” ( Jn 20, 21). Desta maneira a Iglesia pide aos sacerdotes tamén saír a buscar a ovella perdida, e todo iso coa alegría das testemuñas de Cristo.
A oración vocacional por excelencia que nos ensinou o mesmo Jesús, “a mies é moita e os obreiros poucos, rogade ao Dono da mies que envíe obreiros ao seu mies” ( Mt 9, 38), está insere nun contexto no que Jesús “percorría todas as cidades e aldeas” e, sobre todo, onde a compaixón pola multitude de persoas que lle buscaban comprometíalle totalmente a vida.
O sacerdote, en canto colaborador do Bispo, é en misioneiro en sentido estrito. Toda a Igrexa é misioneira. De tal maneira que a vocación para ser pastor e a ser misioneiro están estreitamente entrelazadas de forma que non se entende unha sen a outra.
Os sacerdotes hoxe son máis necesarios que nunca. É moi importante que toda a Igrexa tome como súa esta prioridade pastoral. Que esta reflexión póidanos axudar a lembrar a beleza do sacerdocio e para animarnos a ser instrumentos da chamada de Deus a moitos nenos, novos e adultos, para seguir a vocación sacerdotal no Seminario.
Todo o anterior non é teoría, senón que se fixo realidade na vida de multitude de santos sacerdotes que, ao longo da historia da nosa Arquidiocese, viviron nunha entrega total o sacerdocio de Cristo.
Que teñamos moi presente na nosa oración #ante o Santísimo Sacramento e no noso traballo pastoral as vocacións sacerdotais, porque a Iglesia ten absoluta necesidade de moitos e santos sacerdotes.
Pidamos a San José, custodio das vocacións sacerdotais, que suscite na nosa Arquidiocese pastores misioneiros, que anuncien con valentía a alegría do Evanxeo, que é Xesucristo.
Celebración nesa xornada que se trasladou polo Covid 19 ao día 8 de decembro
