O arcebispo de Santiago presidiu na tarde de hoxe, en Marín, e coa presenza de SS.MM. os Reis de España o funeral polo eterno descanso das vítimas do naufraxio do pesqueiro galego Vila de Pitanxo.
Nun un templo ateigado e durante unha ceremonia cargada de emocións o prelado compostelán comezou agradecendo a D. Felipe e Dª. Letizia a súa presenza. Na súa homilía quixo facer chegar ás familias das vítimas as condolencias: “Levouvos no seu corazón Galicia, España e tantas persoas máis alá das nosas fronteiras que pediron que vos trasmita as súas condolencias coa súa oración e solidariedade. Tamén o Papa Francisco vos acompaña. Agradecémosllo vivamente. Acompañámosvos no sentimento coa nosa oración”.
“A noticia do naufraxio -continuaba D. Julián- nas augas xélidas de Terranova sobrecolleu a nosa alma que buscou na oración o acougo para encomendar ao Señor aos que perderon as súas vidas, dar grazas polos sobreviventes, e implorar o consolo e a serenidade para as familias”.
Mons. Barrio transmitiu unha mensaxe de esperanza lembrando as palabras de Cristo: “Eu son a resurrección e a vida, todo o que cre e vive en min non morrerá para sempre”. E afirmou: “Con esta certeza quixese, queridas familias, enxugar as vosas bágoas e aliviar a vosa dor, acompañando sinxela e afectuosamente o voso silencio en oración”.
“A fe en Xesucristo Resucitado -continuou- sostennos e reafírmanos na convicción de que a última palabra tena Deus e é sempre unha palabra de vida. Só esta esperanza pode consolar a perda duns seres queridos e dar sentido ás súas vidas e ás súas mortes, renovar con eles un diálogo que a morte interrompeu bruscamente e consolidar os vínculos dunha comuñón real, garantida por Cristo”.
Ante preguntas do porqué desta traxedia ou onde está Deus cando ocorren desgrazas como estas que fan estremecer a nosa fe, D. Julián lembrou unhas palabras do Papa Bieito XVI pronunciadas no campo de concentración de Auswitzh en 2006: “Non podemos comprender o secreto de Deus. Debemos seguir elevando, con humildade pero con perseveranza, ese berro a Deus: para que o poder que Deus depositou no noso corazón non quede cuberto e afogado en nós pola tristeza e a desesperación”.
Terminou o arcebispo de Santiago a súa homilía con estas palabras: “encomendedes aos nosos irmáns á misericordia de Deus para que as fraxilidades propias do peregrinar neste mundo non lles impediran sentar xa na mesa celestial e deixemos o seu destino nas mans divinas con dor pero con paz, con bágoas pero con esperanza. Ao Santo Apóstolo Santiago pedímoslle que os acompañase ata ou pórtico definitivo da Gloria e á nosa nai a Virxe do Carmen que os acobillase baixo ou seu manto. O Deus da paz e da esperanza sexa para todos nós fortaleza. Nada poderá arrincarnos do amor de Deus”.
